Rodzaje muzyki

Muzyka pop to rodzaj muzyki rozrywkowej. Dlatego zwykle jest skierowana do szerokiego grona odbiorców. Popyt na nią, mimo upływu lat, nie maleje i wydaje się nawet, że zapotrzebowanie na tego rodzaju brzmienie sukcesywnie rośnie. Czym jest muzyka pop? Jej definicja tak naprawdę nie jest znana. Najprościej mówiąc, jest to rodzaj muzyki wykorzystujący brzmienie perkusji, instrumentów klawiszowych i krótkich partii gitar. Można spotkać nawet opinie, że jest to lżejsza wersja rocka. Cechą charakterystyczną jest na pewno chwytliwy refren, który łatwo wpada w ucho, ułatwiając zapamiętanie danego przeboju. Muzyka ta ma prostą strukturę rytmiczną i melodyczną. Często także nadaje się do tańca i jest dostosowana do panujących trendów. Jak powstała muzyka pop? Przyjmuje się, że ten rodzaj muzyki pojawił się mniej więcej w latach 60. Właśnie wtedy w Stanach Zjednoczonych oraz Wielkiej Brytanii nastąpił boom wszelkiego rodzaju zespołów, których celem było dotarcie do jak największego grona odbiorców. Szybko się okazało, że tego rodzaju fach jest niezwykle dochodowy. Muzyka pop bardzo szybko stała się więc zyskownym biznesem, a nowi wykonawcy i zespoły zaczęli wyrastać jak grzyby po deszczu. Od tamtego czasu popyt na tego rodzaju muzykę sukcesywnie rósł. Dziś uważa się ją często za najbardziej skomercjalizowaną, ale jednocześnie taką, która zawsze jest na topie.Lata 90. można zaś śmiało nazwać złotą erą muzyki pop. To wtedy nastąpił jej najgwałtowniejszy rozwój i była ona w swej szczytowej formie. Wśród najważniejszych wykonawców tego rodzaju muzyki w tamtym czasie można wymienić: Eltona Johna, Prince'a, Whitney Houston, Phila Collinsa, Shakirę, Celine Dion, Britney Spears, Paulę Abdul, Christinę Aguilerę czy Robbiego Williamsa. To wtedy powstały też popularne girlsbandy czy boysbandy takie jak Spice Girls, Destiny’s Child, Atomic Kitten, N'Sync, TLC, Erasure, Backstreet Boys, Take That.

Rock and roll jest jednym z najważniejszych nurtów w muzyce popularnej XX wieku. Jego największy rozwój przypadł na lata pięćdziesiąte. Początkowo był rozpowszechniony w Stanach Zjednoczonych, z czasem stał się znany na całym świecie. Sam termin rock and roll początkowo był używany przez marynarzy i odnosił się do kołysania statku na falach. Na początku dwudziestego wieku zyskał on inne znaczenie - był używany w pieśniach religijnych Afroamerykanów (spirituals) jako określenie na kołysanie się w ramionach Boga lub innej znaczącej postaci (np. Mojżesza). Z czasem zaczął być to termin bardziej powszechny w użyciu, a także posiadający różne znaczenia, zależące od kontekstu lub zawodu danej osoby. W latach dwudziestych określano tak rodzaj tańca na imprezach tanecznych i salach balowych. Ostatecznie rock and roll jako nazwa na gatunek muzyczny zaczęła być stosowana w 1951 roku. Prezenter radiowy z Ohio, Alan Freed, zaczął używać tego słowa jako określenia muzyki używanej w swoich audycjach. Jednymi z prekursorów rock and rolla w latach pięćdziesiątych byli: - Elvis Presley, - Bo Diddley, - Buddy Holly, - Chuck Berry, - Little Richard,

Muzyka jazzowa to szeroka kategoria. Powstała około 1900 roku w Stanach Zjednoczonych, dokładniej w Nowym Orleanie. Łączy w sobie muzykę rozrywkową, artystyczną i ludową. Jej charakterystyczne cechy to rytm synkopowany i metrum 4/4. Jazz jest szczególnie uwielbiany przez artystów, którzy uwielbiają improwizacje. Dzięki szerokim możliwościom, jakie daje pozwala na różnorodne wykonywanie zarówno partii wokalnych, jak i instrumentalnych. Jazz jest idealną muzyką dla osób, które czują się prawdziwymi artystami i pociąga ich gra głównie ze słuchu. Pozwala na dowolną interpretację wielu utworów. Charakterystyka gatunku opiera się o trzy podstawowe cechy. Jedną z nich jest swing, czyli istota rytmiki muzyki jazzowej. Pozwala ona wykonawcy lekko i swobodnie podchodzić do rytmu. W teorii jest to podział taktu na nierówne części. Artyści jazzowi to osoby posługujące się w znacznym stopniu improwizacją. Urozmaicają linię melodyczną poprzez przedłużanie dźwięków w sposób trudny do zapisania. Jazz używa również tzw; jam session, która pozwala na zainteresowanie słuchacza. Każde wykonanie i interpretacja danego utworu to niespodziewane momenty, które następują po sobie w dość dynamiczny sposób. Jazz to połączenie kultury afrykańskiej muzyki ludowej oraz muzyki amerykańsko-europejskiej. Ludność sprowadzana z Afryki do Ameryki łączyła kulturowe zachowania obu kontynentów. Jeśli chodzi o charakterystykę wokalną jazzu – to wykonywanie partii solowych tzw zapytań i uzyskiwanie odpowiedzi – partie wykonywnae przez chór.

Heavy metal to odmiana muzyki rockowej charakteryzująca się wykorzystywaniem ciężkich brzmień gitar i najczęściej również szybkiego tempa gry. Muzyka heavymetalowa wyewoluowała do wielu różnych gatunków granych przez zespoły heavymetalowe na całym świecie i w różnych językach. Polski heavy metal również może poszczycić się zespołami znanymi przez fanów gatunku na całym świecie. Muzyka heavymetalowa , określana też zamiennie po prostu jako „metal”, narodziła się w latach 60. i 70. w Wielkiej Brytanii. Styl ten charakteryzuje się mocnym, przesterowanym brzmieniem gitar, licznymi solówkami gitarowymi, śpiewanym lub krzyczanym wokalem i w wielu przypadkach wykorzystywaniem motywu agresji w warstwie tekstowej. Najbardziej znanym zespołem podawanym jako przykład zespołu heavymetalowego jest grupa Metallica . Ogromną popularność, poza sugestywną nazwą, zawdzięcza też licznym balladom (niekoniecznie) heavymetalowym . Jednak heavy metal miał innych protoplastów. Już pod koniec lat 60. ciężkie riffy gitarowe i popisowe sola na gitarach były wykorzystywane coraz odważniej w twórczości zespołów takich jak Deep Purple, Led Zeppelin czy Black Sabbath. Spośród nich ten trzeci uważany jest za prekursora, który dał początek tej odmianie muzyki, zainspirował też inne zespoły na całym świecie. W połowie lat 70. w surowym, charakterystycznym stylu zaczął grać zespół Judas Priest, a brzmienie zespołu, jak i niektóre elementy jego image'u, zyskały wielu naśladowców, także poza Wyspami, głównie w USA. Drugim zespołem, któremu przypisuje się wielkie zasługi w tworzeniu i propagowaniu muzyki metalowej, jest Motörhead – również z Wielkiej Brytanii. Zaczerpnął on szybsze tempo grania z popularnego w tamtych czasach na Wyspach punk rocka. Pod koniec lat 70. do głosu doszły też takie zespoły jak Iron Maiden oraz Saxon.

Muzyka folkowa to gatunek muzyki popularnej, który ma swoje korzenie w muzyce ludowej. „Folk” jest bardzo szerokim terminem. Odnosi się zarówno do XIX-wiecznych ballad szkockich, angielskich, jak i do bluesa oraz country. Pojęcie to określa muzykę tworzoną przez wyodrębnioną ze względu na kulturę i miejsce zamieszkania grupę osób. Jest więc kategorią niezwykle eklektyczną i rozgałęzioną. Sprecyzowania definicji muzyki folkowej podjął się John Lomax, pionier muzykologii i folklorystyki pochodzący ze Stanów Zjednoczonych. Określił ją jako muzykę ustnie przekazywaną społeczeństwu i wyodrębnił jej cechy szczególne. Muzyka folkowa ma być autentyczna. Musi odnosić się do danej społeczności. Mieć charakter antykomercyjny. Muzyka folkowa kojarzona jest przede wszystkim z prostymi i niewymuszonymi utworami. W zeszłym stuleciu muzyka ta niosła za sobą jednak głębsze znaczenie. Na jej bazie artyści tworzyli protest songi i pieśni nawiązujące do polityki. W latach 50. XX w. miała miejsce tzw. inwazja plastiku. Ludzie, szczególnie młodzi i buntowniczy, znaleźli w muzyce folkowej remedium na owe czasy. Odnaleźli w niej autentyczność i prostotę, która była kontrastem dla rosnących w siłę korporacji i środków masowego przekazu. Muzyka folkowa stała się synonimem antykomercjalizmu. Przeciwstawiała się popkulturze. Muzycy folkowi nie musieli być wyidealizowani, bazowali na podstawowych instrumentach i nie dbali o wyszukane, przejaskrawione stroje.

Klasyczna muzyka poważna rozwinęła się w okresie pomiędzy romantyzmem a barokiem. Początek epoki klasycyzmu wyznaczył styl muzyczny nazywany galantem, który powstał w 1720 r. Tego rodzaju muzyka poważna miała być wesoła, elegancka, przyjemna i prosta w odbiorze, a także wprowadzać w dobry nastrój. W tym celu do jej tworzenia wybierano fakturę homofoniczną. Najważniejszymi kompozytorami stylu galant byli: Johann Christian Bach, Giovanni Battista Sammartini, Giovanni Battista Pergolesi, Nicolà Porpora, Baldassare Galuppi, Luigi Boccherini, Johann Adolf Hasse, Johann Schobert i Georg Christoph Wagenseil. Z galantu narodziła się następnie klasyczna muzyka poważna. Klasycyzm w muzyce obowiązywał od 1750 r. do 1820 r. Po minionym stylu muzycznym zaczęto odchodzić od kontrastów i obfitości form w stronę czystej symetrii, przejrzystości i zrównoważonych środków artystycznych. Kompozytorzy muzyki poważnej zaczęli preferować muzykę homofoniczną, odchodząc tym samym od polifonii. Najpopularniejszymi gatunkami muzycznymi stały się: opery, koncerty, symfonie, wariacje, ronda i sonaty. Trzy ostatnie z tych form muzycznych do dziś zwane są formami klasycznymi. W tamtym okresie nastąpił również rozwój muzyki instrumentalnej. Do jej tworzenia wykorzystywano przede wszystkim puzon, organy, klarnet i flet piccolo. Do głównych ówczesnych kompozytorów muzyki poważnej zalicza się Wolfganga Amadeusa Mozarta, Ludwiga van Beethovena i Josepha Haydna (tzw. klasycy wiedeńscy), za sprawą których stolicą klasycznej muzyki poważnej stał się Wiedeń.